17 grudnia adwentowe oczekiwanie zmienia swój charakter. Od tego dnia liturgia przekierowuje naszą uwagę od wypatrywania przyjścia Jezusa na końcu czasów w stronę przygotowania do obchodów wspomnienia Jego narodzin.
W czasie tego ostatniego tygodnia Adwentu Kościół śpiewa tzw. Wielkie Antyfony O. Znajdziemy je w kapłańskim brewiarzu oraz w ramach mszalnego śpiewu przed Ewangelią. Każda z antyfon rozpoczyna się wołaczem: O! oraz przywołaniem jednego z poetyckich, biblijnych imion mającego nadejść Mesjasza.
Te imiona (podane w kolejności, w której występują w kolejne dni począwszy od 17 grudnia) to: Mądrość, Pan Domu Izraela, Korzeń Jessego, Klucz Dawida, Wschód, Król Narodów oraz Bóg z nami. Pierwsze litery łacińskich wersji tych imion (Sapientia, Adonai, Radix Jesse, Clavis David, Oriens, Rex gentium, Emmanuel) czytane wspak tworzą akrostych ERO CRAS, co z języka łacińskiego można przetłumaczyć jako: Przyjdę jutro.